In de 19 en de eerste helft van de 20 eeuw trekt de kuststad Oostende als «Koningin der badsteden» grote aantallen vakantiegangers aan. Onder hen bevindt zich een aanzienlijk aantal leden van de joodse gemeenschap van België, maar ook van Engeland. Vanaf de jaren 1950 echter wordt de stad van Ensor stilaan voorbijgestreefd door de mondaine badplaats, Knokke - het Zoute.
Door de groeiende populariteit van Knokke, wordt de badplaats ook een trekpleister voor de leden van de joodse gemeenschap.
Teneinde ook hier hun religieuze verplichtingen te kunnen naleven, richten de joodse toeristen een geïmproviseerde gebedsplaats op.
Deze kleine gebedshuizen hebben hun charme, maar op langere termijn kunnen ze niet meer voldoen aan de behoeften van een groeiende gemeenschap die zich in Knokke vestigt.
Er ontstaat een duidelijke behoefte aan een georganiseerde, erkende gemeenschap met een volwaardige synagoge.
Na een lange voorbereidende periode begint de Israëlitische gemeenschap van Knokke uiteindelijk vaste vorm aan te nemen. Het K.B. tot erkenning van deze gemeenschap wordt gepubliceerd op 10 december 1998.
Sindsdien leeft hier een vitale gemeenschap die het hele jaar door actief is. Want haar leden hoeven allerminst op de zomer te wachten om naar Knokke te komen. De gezonde zeelucht, de prachtige stranden en wandelboulevards, het Zwin en de aangename, ontspannen sfeer van Knokke trekken steeds meer mensen aan - op feestdagen, tijdens de weekends en zelfs op weekdagen. In Knokke - het Zoute wonen is al lang niet meer
het voorrecht een kleine elite die gebrek heeft aan jodium, zodat ook de joodse aanwezigheid steeds verdere aangroei kent.